|
Gotycko-renesansowy nawodny zamek rycerski z XIV w.
Pierwotnie gotycki zamek na wodzie początkami sięga XIV w.
Już w tym czasie w ówczesnej wsi Wonowicz funkcjonuje ufortyfikowana siedziba rycerska, wzniesiona być może
przez Johanna Skoppa. Ta niewielka warownia miała prawdopodobnie formę prostej, dwupiętrowej wieży
mieszkalnej otoczonej murem i fosą z mostem zwodzonym,
Na przestrzeni dziejów zamek należał do różnych rodów śląskich.
W 1513 r. Nicolaus von Schebitz po częściowym rozebraniu gotyckiego założenia
rozpoczął przebudowę obiektu na reprezentacyjną renesansową siedzibę. W latach 1545-60 Jakub Boner
kontynuuje przebudowę zamku dla żony Lukrecji. W wyniku tych prac powstaje czteroskrzydłowe założenie, otoczone podwójną fosą.
W XVIII-XIX w. zamek poddany został kolejnym przebudowom, jednak jego
renesansowa forma nie ulega znaczącym przekształceniom. W latach 60-tych XIX w.
drewniany most został zastąpiony kamiennym. Aż do II wojny światowej zamek
uniknął większych zniszczeń. Dopiero wiosną 1945 roku został uszkodzony i
rozszabrowany. Po wojennych zniszczeniach obiekt odrestaurowano w latach 1961-84
z inicjatywy Stowarzyszenia Historyków Sztuki.
Odrestaurowany zamek to
czteroskrzydłowa budowla otaczająca niewielki dziedziniec z arkadowymi podcieniami i studnią. Zachowały
się wykusze i renesansowy portal z herbami Bonerów.
Wyjątkowości tej rezydencji nadaje posadowienie jej
na wodzie, na konstrukcji z pali dębowych, wypełnionej głazami i gliną.
Wokół zamku znajduje się park krajobrazowy
z trzema pomnikowymi dębami.
Odwiedzony w 2008 roku
M.K. 2024-12-20
|
